Günaydın,
Dün akşam Kadıköy Anneleri &Kadıköy Moms'da "Lokal Anne Grupları" üzerine çalışma yapmış Aslı Hanım. Çok yeni başladığımız bu yolda bizden de bahsetmiş. Sabaha karşı Ballıbademlokumumu uyutmaya çalışırken gördüm. İçimi bahar sabahının iç kıpırdatan heyecanı aldı. Umarım üstlenmiş olduğum bu sorumluluğu hakkıyla yerine getirip, Acıbadem Anneleri olarak hep beraber çocuklarımıza ve kendimize değer katacak projelerde sık sık bir araya geliriz.
Günün en çok bu saatlerini sevdiğimi itiraf etmem gerek sanırım. Ballıbademlokumumun henüz uyanmadığı, benim kendime ayırabildiğim anlar.Dış dünyada neler olduğunu öğrenmek için gazetelere bakabildiğim, zaman zaman hem kendim hem de ballıbademlokumum için yazılar yazabildiğim anlar. ileride bu anlara filitre kahvemi de eklemeyi hayal ediyorum ama şimdilik emziren bir anne olarak hayal aşamasındayım.
Yazmak... İlkokul 5'den beri yazıyorum. Başlarda düzenli olarak, okula gidip gelmelerimi ve ne yiyip içtiğimi yazdığım defterim, zamanla çözümsüz sorularımın çözümünü bulduğum, asla unutmak istemeyeceğim anlarımın şahidi olan bir yol arkadaşına dönüştü. Hayatın koşturmacasından pek sık yazamasam bile, zaman zaman "Geçen yıl bugünlerde ne yapıyormuşum" deyip sayfaları karıştırmak, bazen şimdilerde anlamını yitiren ama o zamanlar en büyük sorunun o olduğunu düşünüp, kendimi yemelerimin, aslında hayatın sadece yaşadığın anlardan ibaret olduğunu ve "Su akar, yolunu bulur" sözünü hatırlatıyor her defasında. İşte bu yüzdendir artık daha tevekkelim ve Ballıbademlokumuma da bunu öğretmeye çalışıyorum . Çünkü gördüm ki bazen sen ne yaparsan yap, herşey olacağına varıyor. Ama elbette en önemlisi vicdanın rahat olması. Bu yüzden ben elimden geleni yapıp, akşam bir kaç saatliğine de olsa başımı yastığa koyduğumda içim rahatsa, tek hesap vermem gerekene hesabımı verebiliyorsam benim için yeterlidir. (Acıbadem sokaklarında geçen yıllarda aldığım dersleri, kısmetse bundan sonra bol bol yazıyor olacağım.)
Ballıbademlokumuma öğretmeye çalışıyorum deyince, söz dinleyen bir çocuğum olduğunu sanmayın. Bugün itibariye 7 ay 1 haftalık. Ama ben hayatıma girdiğini öğrendiğim günden beri onun için bir defter tutuyorum. İlk öğrendiğimdeki duygularımızı, büyükanne ve dedelere haber verişimiz (beklediğimizden de güzel bir süpriz oldu. O da ayrı bir yazı konusu olsun), her doktor kontrolü sonrasındaki gelişimlerimiz ve ultrason görüntüleri, doğum heyecanı, ilk kucağıma aldığımdaki duygularım, lohusalık dönemi, özel günlerimiz ve devam eden rutin doktor kontrollerimizdeki aylık gelişimi.Nereye kadar yazarım diye sorsanız hedefim kalemim yettiği kadar. Neden yazdığımı sorarsanız, hayat hiç bir anı geri alınmayacak kadar değerli, hata yapmaksa en büyük lüks. Hatalar elbette olacak ama her anne gibi ben de Ballıbademlokumumun en az çizikle bu yolculuğu sürdürmesini diliyorum, o yüzden de bildiğim herşeyi öğretmek, anlatmak istiyorum (tıpkı annemin bana öğrettiği gibi), hani olur da unuttuklarım olursa okuyarak tamamlasın.
Bu gece bir kaç saatliğine de olsa başınızı yastığa koyduğunuzda huzurla ve mutlulukla uyumanızı sağlayacak kadar güzel bir gün olsun.
Mutlu haftasonları,
Melike Nazlı YAZAROĞLU TUNÇ
05.12.2015
